USA Tempeliers
%20Facebook.png)
Events
Events
Geschiedenis van de Tempeliers
De arme medesoldaten van Christus en van de tempel van Salomo, ook wel bekend als de Orde van Salomo's Tempel, de Tempeliers, of gewoon de Tempeliers, was een katholieke militaire orde, een van de rijkste en meest populaire van de westerse christelijke militaire orde. orders. De Tempeliers waren de elitestrijdmacht van hun tijd, goed opgeleid, goed uitgerust en zeer gemotiveerd.
Het zegel van de Tempeliers, met hun beroemde afbeelding van twee ridders op één paard, een symbool van hun vroege armoede. Sigillum Militum Xpisti is Grieks en Latijn voor: "Het zegel van de soldaten van Christus".
De Tempeliers waren een grote organisatie van vrome christenen in de middeleeuwen die een belangrijke missie vervulden: het beschermen van Europese reizigers die locaties in het Heilige Land bezochten en tegelijkertijd militaire operaties uitvoeren. Een rijke, machtige en mysterieuze orde die historici en het publiek eeuwenlang heeft gefascineerd, verhalen over de Tempeliers, hun financiële inzicht, hun militaire bekwaamheid en hun werk voor het christendom tijdens de kruistochten circuleren nog steeds door de moderne cultuur.
Na de Eerste Kruistocht in 1099 was de christelijke bedevaart naar Jeruzalem en zijn heilige plaatsen zeer populair. De route naar het Heilige Land was echter onveilig en verraderlijk. Pelgrims werden vaak mishandeld en afgeslacht door bandieten. Er moest onmiddellijk een wijziging in het beleid worden doorgevoerd. Toen kwamen de Tempeliers in beeld.
Rond 1118 creëerde een Franse ridder genaamd Hugues de Payens samen met acht familieleden en kennissen een militaire orde, die hij de Poor Fellow-Soldiers of Christ and the Temple of Solomon noemde - later eenvoudigweg bekend als deTempeliers.
Met de steun van Baldwin II, de heerser van Jeruzalem, vestigden ze hun hoofdkwartier op de heilige Tempelberg van die stad, de bron van hun inmiddels iconische naam, en beloofden ze de christelijke bezoekers aan Jeruzalem te beschermen.
De Tempelberg wordt beschouwd als de plaats waar ooit de Tempel van Salomo stond en daarom besloten de kruisvaarders zichzelf de naam "Arme Ridders van Christus en de Tempel van Salomo" te noemen. Zelfs hun embleem, twee ridders die op hetzelfde paard rijden, weerspiegelt hun idee van armoede.
Temple Mount in Jerusaalem
Bernardus van Clairvaux
Aanvankelijk kregen de Tempeliers kritiek van enkele religieuze leiders. Maar in 1129 kreeg de groep de formele goedkeuring van de katholieke kerk en steun van Bernard van Clairvaux, een vooraanstaande Franse abt. Bernard schreef 'In Praise of the New Knighthood', een tekst die de Tempeliers steunde en hun groei ondersteunde.
In 1139 vaardigde paus Innocentius II een pauselijke bul uit die de Tempeliers speciale rechten verleende. Onder hen waren de Tempeliers vrijgesteld van het betalen van belasting, mochten ze hun eigen oratoria bouwen en waren ze onderworpen aan niemands gezag behalve dat van de paus.
De Tempeliers zetten een welvarend netwerk van banken op en verwierven een enorme financiële invloed. Hun banksysteem stelde religieuze pelgrims in staat activa in hun thuisland te deponeren en geld op te nemen in het Heilige Land.
Door hun onafhankelijkheid konden de Tempeliers een effectieve strijdmacht, een marinevloot en een verdedigingssysteem van forten in Palestina/Syrië creëren. Op het Iberisch schiereiland steunden de Tempeliers de Reconquista, geleid door de Spaanse en Portugese koningen. Op het hoogtepunt van hun macht in de 13e eeuw had de Orde ongeveer 7.000 leden, waaronder ridders, sergeants-at-arms, niet-militaire sergeanten, broeders en priesters. Hun netwerk bestond uit zo'n 870 kastelen, preceptories en kloosters verspreid over het grootste deel van christelijk Europa, Palestina en Syrië. Ze inspireerden zowel de Hospitaalridders als de Duitse Orde om militaire rollen op zich te nemen. De Tempeliers stonden model voor nieuwe militaire ordes die door de heersers op het Iberisch schiereiland werden ingesteld, zoals Calatrava in Castilië en Santiago in León.
Toen paus Urbanus II in 1095 de oproep deed voor de Eerste Kruistocht, zag de westerse christelijke wereld dit als een defensieve actie. Sinds het begin van de 8e eeuw werd Europa onophoudelijk aangevallen door islamitische troepen, te beginnen met het Iberisch schiereiland. Niet alleen werd het grootste deel van het christelijke Spanje veroverd, maar islamitische legers drongen door tot in het hart van Frankrijk, om in 732 door Karel Martel te worden tegengehouden.
Tempeliers verleenden het voorrecht om het Rode Kruis of Cross Patteé op hun mantel te dragen
In 1146 verleende paus Eugenius III de Tempeliers het voorrecht om het Rode Kruis of Kruis Patteé op hun mantel te dragen als symbool van hun bereidheid om hun bloed te vergieten. Bekend om hun moed, vastberadenheid en discipline, viel een groot deel van de last voor de verdediging van de kruisvaardersstaten op hen. Beschreven als "leeuwen in de strijd", gaven duizenden Tempeliers hun leven terwijl ze eeuwige glorie wonnen in veldslagen als Cresson, Hattin, La Forbie en Mansurah. Ondanks hun inspanningen ging Jeruzalem in 1187 verloren aan Saladin. De Tempeliers vestigden zich in Akko, na het beperkte succes van de Derde Kruistocht. Na het verlies van Akko in 1291 trokken de Tempeliers zich terug op het eiland Cyprus, nadat ze hun laatste kastelen in Palestina/Syrië hadden geëvacueerd.
King Philippe IV of France
Jacques de Molay
Uiteindelijk zou het lot van de Tempeliers in Frankrijk worden beslist. Filips IV, koning van Frankrijk, nam de stap om het voortbestaan van de Tempeliers aan te vechten. Profiterend van geruchten over tempelierscorruptie (ongetwijfeld overdreven) en van een zwakke en meegaande paus, beval Filips IV in 1307 de arrestatie van alle Tempeliers in Frankrijk, inclusief de Meester van de Tempel, Jacques de Molay. Paus Clemens V gaf opdracht tot een onderzoek naar de beschuldigingen tegen de Tempeliers. Onder enorme politieke druk beval de paus de arrestatie van alle Tempeliers in christelijk Europa en de inbeslagname van hun eigendommen. Filips IV beval de paus in wezen om de resterende Tempeliers te arresteren en de organisatie te ontbinden. Paus Clemens heeft geprobeerd om behoorlijke processen te houden, maar Philip gebruikte de eerder gedwongen bekentenissen om veel Tempeliers op de brandstapel te laten verbranden voordat ze een behoorlijke verdediging konden opzetten.
Jacques de Molay, de laatste Grootmeester van de Tempelier, zou een vloek uitspreken voordat hij op de brandstapel belandde, waarbij hij de paus waarschuwde dat hij en Filips IV binnen een jaar verplicht zouden zijn om zich voor hun misdaden in Gods aanwezigheid te verantwoorden. En inderdaad stierven Philip en Clemens IV binnen een jaar na Molay's executie. De laatste Grootmeester van de Tempelier zou een vloek uitspreken voordat hij op de brandstapel werd verbrand.
Jacques de Molay (ca. 1244 - 1314). Deze 23ste Grootmeester van de Tempeliers wordt naar zijn dood geleid. Hij werd op de brandstapel verbrand wegens ketterij.
Chinon perkament
In september 2001 verscheen een document dat bekend staat als deChinon perkamentgedateerd 17-20 augustus 1308 werd ontdekt in deVaticaanse geheime archievendoorBarbara Frele, blijkbaar nadat het in 1628 op de verkeerde plaats was gedeponeerd. Het is een verslag van het proces tegen de Tempeliers en laat zien dat Clemens de Tempeliers in 1308 vrijpleitte van alle ketterijen voordat hij het bevel formeel ontbond in 1312, net als een ander Chinon-perkament uit 20 Augustus 1308 gericht aan Filips IV van Frankrijk, ook vermeldend dat alle Tempeliers dat hadden bekendketterijwerden "teruggegeven aan de sacramenten en aan de eenheid van de Kerk". Dit andere Chinon-perkament is goed bekend bij historici en is gepubliceerd doorEtienne Baluzein 1693 en doorPierre Dupuyin 1751.
De huidige positie van deRooms-Katholieke Kerkis dat de middeleeuwse vervolging van de Tempeliers onrechtvaardig was, dat er niets inherent mis was met de orde of de heerschappij ervan, en dat paus Clemens tot zijn acties werd gedwongen door de omvang van het publiekschandaalen door de overheersende invloed van koning Filips IV, die een familielid van Clemens was.